Gotowy na trochę cyfrowego kładzenia kul do łuz? Pool: 8 Ball Mania to nie byle jaka symulacja bilardu — to prawdziwa przygoda, gdzie każdy strzał może Cię przybliżyć do tytułu mistrza albo... no cóż, do frustracji godnej niedzielnego gracza bez kawy. Zaczynasz jako totalny noob, który ledwo trzyma kij, a kończysz jako władca stołu, którego przeciwnicy drżą na samą myśl o Twoim celowniku.
Fabuła? Prosta jak konstrukcja cepa, ale wciągająca jak serial, który obejrzysz do końca, choć to już północ. Grasz, rozwijasz się, walczysz z coraz to wymyślniejszymi przeciwnikami i odwiedzasz różne lokacje — od mrocznych klitek, gdzie pachnie piwem i nadzieją, po eleganckie kluby, gdzie czujesz się jak James Bond, tylko bez martini (chociaż kto wie, może w kolejnej wersji?).
Mechanika? Pool: 8 Ball Mania to mistrzostwo świata w prostocie. Sterowanie jest tak intuicyjne, że nawet Twoja babcia, która myśli, że joystick to pilot do telewizora, ogarnie to bez problemu. Celujesz, ustawiasz siłę strzału i klikasz — proste, a zarazem pozwala wykazać się strategicznym myśleniem (czyli jak w życiu: trochę szczęścia, trochę sprytu, a reszta to magia). Możesz trenować solo albo rzucić wyzwanie innym graczom w multiplayerze – idealne, żeby sprawdzić, czy Twoi znajomi są naprawdę Twoi, kiedy na stole zaczyna się walka o każdy punkt.
Aha, i nie zapominajmy o nagrodach! Za dobre występy dostajesz punkty, które zamieniasz na nowe kije i stoły. Bo wiadomo, każdy chce mieć sprzęt, którym można się pochwalić przed znajomymi, nawet jeśli i tak potem trafiasz tylko w bandę. Mniej sprzętu, więcej stylu – a w 8 Ball Mania możesz to wszystko sobie personalizować, co sprawia, że poczujesz się jak projektant własnego bilardowego imperium.
Podsumowując: jeśli szukasz gry, która miksuje klasykę z luzem, zdrową dawką rywalizacji i odrobiną absurdalnych sytuacji (bo kto nie śmiał się, gdy kula dziwnie odbiła się od bandy i wpadła tam, gdzie kompletnie nie powinna?), to Pool: 8 Ball Mania jest właśnie dla Ciebie. Wciąga, relaksuje i daje satysfakcję z każdego idealnego strzału. A jak nie idealnego, to przynajmniej zabawnego – a to już coś!
